Gedicht

--- 0 ---

Ik wil beginnen met een gedicht:

als ik terugdenk aan mijn kind, mijzelf als kind, dan vind ik hem in een verlaten stukje bos in het gras

hij huilt heel veel, hij schreeuwt en schreeuwt het uit van verdriet

met verkrampte schouders en armen, tranen rollen over zijn wangen

zijn ogen gevuld met tranen, zijn blik vervaagd

niemand hoort hem, niemand die hem ziet

niemand houd van hem, niemand ziet het mooie kind dat hij kan zijn

hij heeft geen plek waar hij zich veilig voelt, niemand om zijn tranen mee te delen

als ik hem vind dan zou ik tegen hem willen zeggen dat het niet zo is, dat er wel écht mensen van hem houden

maar er wordt niet van hem gehouden, niemand houdt écht van hem

er wordt gehouden van hem omdat hij geboren is uit twee mensen, omdat hij een leerling uit de klas is,

omdat hij in een voetbalteam hoort, omdat hij bij een kerk hoort

maar er wordt niet gehouden van hem om wie hij echt is, want niemand kent die persoon

wat is liefde voor iemand als je hem niet kent

hoe kon ik ooit van mezelf houden als ik mezelf niet kende

wie kon er ooit echt van mij houden

--- 1 ---

Ja? Wil je praten over de momenten dat je vocht met mij en jij altijd won? De gevechten die je gewonnen had terwijl je die eigenlijk allemaal hebt verloren? Ben je écht bereid om mijn verliespunten proberen te zien? Denk je dat je het in je hebt, dat je man genoeg bent, om mijn verhaal te horen? Het verhaal van mijn gevoel zonder jouw regels? In plaats van 18 jaar lang jouw regels zonder mijn gevoel? Want er is maar één verhaal dat je van mij gaat kunnen horen. 

Het verhaal is triest geert, het is een heel erg triest verhaal waarin jij mij bent kwijtgeraakt. Waar je mij hebt laten vallen. Om nog maar te zwijgen over mijn broer Bram.

Vind je dat je het goed gedaan hebt? Of dat je op zijn minst een voldoende verdient? Waarom? Omdat je mij kleren gaf? Omdat je mij op vakantie nam? Omdat je mij naar de efteling en thailand nam? omdat je mij voorgelezen hebt? Omdat je mij hebt ondergestopt? Omdat je slapeloze nachten hebt gehad vroeger toen je mij als baby verzorgde? Dat had ik van iedereen kunnen krijgen geert, de jeugdzorg had het mij zelfs nog kunnen geven. Er waren kinderen die niet naar de efteling & thailand zijn geweest maar die nu veel gelukkiger zijn dan ik. Er waren kinderen met veel minder kleren dan ik maar die nu veel gelukkiger zijn dan ik. Er zijn kinderen die een échte vader hadden die nu veel gelukkiger zijn dan ik. Vind je dat jij een échte vader was? Dan weet je niet wat een échte vader is, anders was je dat écht wel geweest.

Vind je het onterecht dat je nu de volle lading van mij krijgt? Terwijl je volwassen bent en een vrouw aan je zijde hebt? Ja, die krijg je, want ik heb de volle lading van jou gekregen toen ik kind was, en alleen, heel erg alleen. Ik was kwetsbaar, zo ontzettend kwetsbaar. De hele maatschappij vertrouwde jou dat je mij mooi ging maken, ik kon niets anders dan jou vertrouwen dat je mij mooi ging maken. En je hebt mijn hart kapot gemaakt. Jij gaat nu mijn volle lading krijgen Geert, dat is de enige mogelijke vervolgstap.

Wil je nu weglopen van dit gesprek Geert? Zeggen dat ik gek in mijn hoofd ben en in het vervolg hopen alleen maar over koetjes en kalfjes met mij te praten? Ik wilde weglopen van jou geert, toen ik klein was, maar jij bleef maar achter mij aan komen, jij kwam als een berg ongecontroleerde woede achter mij aan, die dacht dat hij aan het opvoeden was, terwijl hij eigenlijk aan het kapot maken was. Ik wilde weglopen van huis, want mijn ouders was ik toch allang kwijt, de enige reden dat ik het niet deed was omdat ik dan in de jeugdgevangenis zou komen, dat had ik een keer gezien op het klokhuis. Misschien had ik dat eigenlijk wel moeten doen.

Of vind je dat je mij genoeg liefde hebt gegeven. En je daarom een voldoende verdient. Liefde geven is niet iets wat je in iemands richting werpt en hopen dat hij het opvangt. Het is ook geen innerlijke overtuiging naar een ander persoon en waarvan je mag verwachten dat ze dat bij jou zien. Liefde is iets wat je met twee handen geeft, het voor de ander houdt, en net zo lang wacht totdat hij het met twee handen aan kan pakken. En liefde geven betekent niet dat je liefde terug mag verwachten. Liefde is alleen goed gegeven als je het vanzelf weer terug kan krijgen. Proef jij nu significante liefde van mij naar jou geert? Ik niet.

 Dit verhaal gaat over wat ik niet van jou gekregen heb, wat je mij had moeten geven, en hoe ik kapot ben gemaakt, het meeste door jou. Dit verhaal gaat over emotionele armoede. Over lastig zijn, en niets waard zijn, en dat nog geloven ook.

Wil je nu zeggen 'ik heb nooit gezegd dat je lastig was', of zeggen 'ik heb nooit gezegd dat je niets waard bent'. Het gaat er niet om wat je wel of niet tegen mij zei. Het gaat erom hoe ik me bij jullie voelde, en dat is wat ik voelde van binnen. Dat is het enige wat telt. Gevoel. Heeft Bram dat trouwens ook niet tegen je gezegd? Hopelijk leer je die les ooit nog. En vraag je je af waarom ik Bram erbij haal? Ik vraag me oprecht af waarom Herma jou niet bij ons weggehaald heeft, of waarom zij soms het ‘opvoeden’ over liet aan jou. Want dat is misschien haar grootste fout. Jou je gang hebben laten gaan. Of heeft Bram het gezin kapot gemaakt? Ja? Is Bram ook al kapot geboren? Of is Bram kapot gemaakt. Is het toeval dat Loes en Tom goed terecht zijn gekomen, en ze opgroeiden toen jij veel werkte en jij al op je bek was gegaan met Bram en Wouter?

Schrik je van mij, vind je dat ik overdrijf, dat ik doorschiet? Met mijn woede? Met mijn kilheid? Met mijn dwangredeneringen? Met mijn verkramping? Waarschijnlijk wil je heel graag geloven dat ik kapot geboren ben, en dan kan je je verschuilen achter een geplakte pddnos sticker. En maak je dat iedereen in je omgeving ook wijs. Ik weet gelukkig beter. Ik weet hoe mooi ik ben. Gelukkig weet ik dat inmiddels, ik was het eigenlijk niet gewend dat mensen mij mooi vinden, beetje raar toch? Wouter een mooi persoon? Is Wouter toch geen autist? Kan wouter sociaal en gevoelsmatig echt functioneren? Komen mensen bij Wouter om te vragen hoe hij denkt over hun leven en relatie? Zijn er mensen die hun diepste geheimen delen aan Wouter? Meer dan één? Meer dan twee? Meer dan een paar? Zijn er mensen die hebben gezegd dat Wouter een goede therapeut zou kunnen zijn? Dat kan toch haast niet...

Ik ben jou nu keihard aan het raken op je gevoel. Durf je dit wel? Want dit gesprek gaan we echt niet rationeel aanpakken. Dan is het een spelletje duelleren met theorieën en argumenten. Al je rationele argumenten kan je allemaal laten vallen. Dit is een gesprek op gevoel. Wat voel jij bij mij geert? Wat voelde je toen je mij de eerste nacht achterliet in Enschede toen ik daar ging studeren. Weet je dat nog? Voel je dat nog? Ik gok het gevoel wat hoort bij je uitspraak 'hou je taai'. Hoezo moet ik me ‘taai’ houden, het leven is toch bedoeld om te genieten? Voelde jij misschien toen al dat het niet helemaal lekker bij mij zat. Dat voelde je waarschijnlijk ook al veel eerder. Maarja, wat moet je daarmee hé, gevoel. Kan je liever je toevlucht zoeken in theorieën en netjes in elkaar stekende argumenten. Dan heb je ook niks te verliezen. Nouja, behalve het gevoel. Oh wacht, waar gaat het ook alweer om in het leven? Gevoel. Wat heb ik daarvan bij jou verloren? Bijna alles.

--- 2 ---

Waar moet ik beginnen, ik weet het eigenlijk niet. Waar moet je eigenlijk beginnen als een auto kapot is. Wacht even, ik heb de auto net nieuw, er is achttien jaar aan gebouwd, hij komt zo uit de garage, dus hij zal toch wel goed in elkaar zitten? Ooh, wacht even, met elke auto is altijd wel iets kleins mis, dus eventjes naar kijken en dat repareren en dan kan ik wegrijden. Maar wat moet je doen als je merkt dat het stuur vast zit, en je erachter komt dat de wielen kapot zijn. Wat moet je doen als de tank leeg is, en erachter komt dat alle leidingen lekken. Wat moet je doen als alles slijt als je wil rijden en er geen olie is. Wat moet je doen als je total loss bent, maar nog wel ziet dat het ooit een auto was.

Wat moet je doen geert, wat moet je doen als je erachter komt dat je eigen hart ontzettend kapot is.

Ik begon het pas door te krijgen toen ik met Lieke samen was. Ik kon niet van haar houden omdat ze een klein buikje heeft. Een fucking buikje! Ik schaamde me ervoor en had al snel door dat ik gewoonweg niet kon weten wat echte liefde is. Misschien op dezelfde manier dat als je gezin kapot is je ook niet kán weten wat échte liefde is. Nouja, ik kon het zo opzoeken in een boekje over liefde. Maar liefde is niet iets wat je hoeft te weten. Liefde is iets wat je alleen maar écht kan voelen. En als je het voelt, dan voelt je borstkas warm aan, dat kan ik je inmiddels wel verklappen over echte liefde, je voelt het letterlijk in je lichaam, en als het zo mooi mag zijn, elke dag, bij veel mensen. Maar wacht even, ik voelde niks in mijn hart, ik had het helemaal uitgezet mijn hart.

Wat voelde jij bij mij? Wat voelde ik bij jullie? Ik voelde een ontzettende frustratie opkomen na mijn conclusie bij Lieke. En ik gokte dat jij en herma daar heel erg veel mee te maken hadden. Ik moest dit uitzoeken, zonder jullie erbij, met jullie heel ver weg. En dat ging ik doen ook.

Ik dacht eerst dat ik een gewone opvoeding had gehad. Want ik wist niet beter.

Maar goed, ik ging eerst maar naar de psycholoog, naar Anouk. We kwamen al snel bij mijn subtiel gezegd “on-soepele jeugd” uit, en ze deed me vroegere conclusies herinneren die nog voorbij komen in deze brief. Anouk insinueerde na een tijdje dat jullie vroeger veel van mijn persoonlijke ruimte zouden hebben afgepakt, en dat dat rechtgezet moest worden in een gesprek en/of een brief. Dat kwam maar half bij me binnen, want jullie hadden toch gewoon je best gedaan, en ik was toch ook een lastig kind met autisme, en bram had adhd, en ik had toch gewoon straf gekregen toen ik stout was.

Ik vond het wel raar toen Anouk zei dat je kinderen eigenlijk niet mag slaan, maar ik ben het aan mensen om me heen gaan vertellen, en langzamerhand bekend te raken met de gedachte dat ik vroeger mishandeld ben. En dat mijn ‘vader’ een kindermishandelaar is. Mijn gewenningsproces eindigde met een bezoekje aan de website van het openbaar ministerie, op de pagina “Richtlijn voor strafvordering kindermishandeling”. Mijn ‘vader’ hoort een taakstraf te krijgen, en eventueel in de gevangenis te belanden. En mijn moeder is op zijn minst medeplichtig, dat heeft ook een straf indicatie. Dat is allemaal nog best onwennig, maar het lijkt echt zo te zijn.

Wat ik ook best raar vond, is dat Anouk af en toe zei dat ik iets heel puurs in mij heb, en ook heel zacht kan zijn, en ook heel gevoelig ben. Dat ging ook steeds half langs mij heen. Ik bedoel te zeggen ... ik was toch autist? Afgelopen jaar ben ik ook heel erg in de weer geweest met meiden aanspreken op straat en in de club. Ik kreeg af en toe terug dat ze mij heel sociaal vonden. Soms voelde ik ook binnenin mij de sociale behoefte om contact te maken met mensen. Zou Anouk dan misschien toch gelijk hebben? Ze is geen autisme specialist, maar ze heeft in haar gz carrière toch al best veel gekke mensen voorbij zijn komen, en daar lijk ik steeds minder tussen te passen. Oh wacht even, vrienden om mij heen vinden mij ook geen autist eigenlijk, als ik ze mijn diagnose opbiecht, ze zijn blij hoe ik soms met ze mee kan denken, en ze kan helpen sociale situaties in te schatten. Ik krijg zelfs soms terug dat ik een goede therapeut zou kunnen zijn. Oh wacht even, ik krijg soms ook terug van mensen terug hoe lief ze mij vinden, hoeveel zelfvertrouwen ik schijn te hebben, hoe mooi ik kan zijn. En dat ik prachtig ben.

Ik snap het niet meer… Wat is er aan de hand… Als ik geen autist ben, wie ben ik dan wel? Als ik geen robot ben, ben ik dan een gevoelsmens? Als mensen mij mooi en knap vinden, ben ik dan niet lelijk? Als ik niet geslagen mocht worden, ben ik dan slachtoffer van kindermishandeling? Als ik nu een persoon aan het worden ben die andere mensen blij kan maken, wie was ik vroeger dan toen ik in verdriet leefde? Hoe kan het dat die mooie persoon die ik nu aan het worden ben, vroeger niet bestond? Wat is mij vroeger afgepakt?

Ik merk ook dat ik steeds ontspannender wordt in mijn schouders en borst, in mijn stem, in mijn zelfvertrouwen, in mijn houding, en ik maak ook veel vaker spontaan contact met anderen. Ik ‘lijk’ soms wel heel erg sociaal, en soms leef ik me automatisch in in andere mensen, wat is er in hemelsnaam met mij aan de hand? Oh ja, ik had ongeveer 2 keer per week denkbeeldig ruzie met geert. En soms ook nachtmerries. Soms ook over mijn moeder, maar vooral over geert.

Laatst ging ik mee in de gedachte dat het conflict met jou echt niet meer zo verder kon, en ik er mee aan de slag moest. Ik merkte dat ik vooral erg veel woede voelde, over hoe vaak je mij straf gaf, en je mij op een dwingende en boze manier toesprak, waar ik niet onderuit kon komen, omdat je mij achtervolgde met je correcties, je woede, en je verbale en non-verbale straffen. De vervloekte woede op jouw hoofd kan ik zelfs in mijn hoofd tegenkomen als ik in mijn woonkamer probeer te genieten van muziek luisteren. Het voelt bij mij als een heel erg ontzettend groot onrecht hoe je mij corrigeerde, want in dat verschrikkelijk misselijke evenwicht wat vroeger tussen jou en mij bestond, zag ik niks terug van de mooie persoon die ik nu aan het worden ben. Geert, gefeliciteerd, het is jou gelukt om mij “op te voeden” en niet te weten wie ik écht ben.

Nu ik er meer over na heb kunnen denken en voelen, trek ik deze conclusie: Jij was veel en veel en veel en veel te veel aan het werk met de slechtste kant van mij, met mijn donkere kant, met mijn onwaardige kant, met mijn robot kant, met mijn onmenselijke kant, de kant van wraak, van vergelding, van eenzaamheid, van onbegrip, van woede, van afstoten, van beklemming, van dwang, de kant waar geen liefde is, de kant waar geen leven is, alleen maar adem, de kant van dood. Geert, jij bent voor mij de dood geweest waar ik me op een gegeven moment van afgesloten heb, om mezelf niet te laten sterven.

--- 3 --- 

Ik zal één voorbeeld geven geert, ik weet inmiddels dat je slechtziend bent, maar ik ga je er toch eentje geven.

Het was een zondagmiddag, ik had net op tv iets gezien over hoeren, wist ik veel wat dat eigenlijk is, en toen zei je tegen herma dat jij ook even boven kwam om ook een dutje te doen, en ik zei voor de grap 'dat kost 100 gulden per uur'. Kan je nu die woede voelen die je toen ook voelde Geert? “Dat iemand jouw vrouw een hoer noemt”? Voel je dat? Dat is jouw FUCKING PROBLEEM, met een hoofdletter, met 15 hoofdletters, dat is waar jij fucked up bent, zonder te overdrijven. Dat ik, als onschuldig klein kind, die niet weet wat seks is, die niet weet hoe mooi het is of wat het kan kapot maken, en die dus ook écht niet weet wat een hoer is, jouw vrouw per ongeluk een willekeurig woord benoemt en je dat niet trekt? Jou fucking probleem is dat zelfs een onschuldig kind die woede bij jou kan opwekken. 

Ik zal je vertellen over hoe emoties zijn geert. Woede is een emotie die je inzet nadat je gekwetst bent. In een goedmaak proces geeft een gezond mens grenzen aan en houd die grenzen in de gaten bij andere mensen. Na een overtreding van de grenzen, wordt samen begrip gezocht, wordt samen liefde opgezocht en wordt er met excuses de overtreden grens weer symbolisch teruggegeven aan de ander. Maar als grenzen overschreden worden, en je krijgt je eigen grens niet terug via het gezonde proces, dan pas ga je je gekwetst voelen, en dan volgt het woede-proces, dan pas wordt als laatste redmiddel, in onmacht, woede gebruikt om de ander persoon weg te jagen uit het overtreden grensgebied. En nadat je elkaar heb weggejaagd, probeer je los van elkaar het conflict te snappen, je wilt het eigenlijk samen doen, maar dat kan in eerste instantie dan niet meer door die woede die als gewelddadige noodweer is ingezet. 

Door iedereen wordt gezegd dat jij niet ‘sorry’ kan zeggen, vraag het maar na aan je vrouw. En als ik dat zeg bij jou, dan bedoel ik inmiddels het hele proces. Jij slaat het eerste proces heel vaak over, want jij bent een zwakkeling die zichzelf niet goed kan beschermen en dus heel snel gekwetst is, jij grijpt veel en veel te snel naar het woede proces en je regeltjes.

Terug naar het verhaal: Direct na mijn opmerking gaf je mij een tik tegen mijn hoofd, en je zei 'dat mag je niet tegen je moeder zeggen'. En ons gesprek was afgelopen. Dit was zo een kans, geert, een van de duizenden kansen die jij aan je fucking blinde ogen voorbij hebt laten gaan, om te signaleren dat er een klein kind voor je zat die niet door had wat hij aan het doen was.

Wat had je anders kunnen doen: Je had mij eventjes subtiel streng aan kunnen kijken, niet om mij te laten schrikken, maar net genoeg om mij te laten realiseren dat er iets niet klopte. En je had tegen mij kunnen zeggen: 'kijk nou eens in de ogen van je moeder, en beantwoord deze vraag wouter: Voel je dat ze nu blij is, of voel je nu dat ze verdrietig is?'. En toen had ik heus wel kunnen zien wat er in de ogen van herma te zien was, en daar was ik dan van geschrokken, en daarna had je kunnen zeggen: 'het is niet erg wouter, we maken allemaal foutjes'. En daarna had je kunnen zeggen 'mama vond het niet erg dat je een foutje maakte, maar mama is nu wel verdrietig, wat kan jij doen om het goed te maken met mama, je kan sorry zeggen, of je kan haar een knuffel geven'. En reken maar jij fucking hond, jij fucking hypocriete klootzak, dat ik mama allebei had willen geven.

Ik ben een heel gevoelig persoon geert, en jij hebt mij de volle lading gegeven van jouw verkrampte woede.

En wat had jij mij nog meer ontnomen op al die momenten die daar op lijken, je sloeg mij niet alleen steeds een stukje van jou vandaan, maar jij hebt mij niet geleerd hoe fouten maken werkt, hoe goed maken werkt, hoe begrip en inleven werkt, hoe je scheurtjes in harten kan repareren bij mijn broers en zus en bij mijn kennissen die zelden mijn vrienden werden. Nee, jij liet mij weten dat ik verkeerd was, jij gaf mij geen liefde, met jouw verkrampte woede leerde je aan mij hoe je scheurtjes in harten maakt, want door jouw woede liet je mij alles in me eentje uitzoeken (in plaats van samen), waar ik nog veel te jong voor was, en wat me dus haast nooit lukte. En vind jij het gek dat ik bij jullie een ontwikkelingsstoornis opliep? Flikker toch op man, het recept hiervoor bij een heel gevoelig persoon heb ik net voorgelezen.

Ik was uiteindelijk zo erg ver van jou vandaan geslagen, dat je zoveel van jouw verkrampte liefde kon zenden als je wilde jij fucking debiel, maar ik voelde het niet meer. Vraag je je nog steeds af hoe het komt dat ik zo hard tegen jou kan zijn, vijf/zes jaar lang geen contact? Dat is je antwoord.

Elke keer als je besloot dat ik verkeerd was, en straf verdiende, koos jij voor jouw verkrampte woede in plaats van op zoek te gaan naar liefde, de liefde die ik zo ontzettend hard nodig had. En dat heb jij veel en veel en veel te vaak gedaan. En dat neem ik jou gruwelijk kwalijk. Die verkrampte woede in jou, die jij veel en veel te vaak de boventoon liet voeren in hoe jij was, waar jij een fucking scheitert voor was om hem in de maatschappij te laten zien, want daar laat jij gewoon over je heen lopen, die woede liet jij de vrije baan in je gezin, daar durfde jij wel te laten zien wie je eigenlijk bent, tegen een moeder die je met stemverheffing de mond snoerde als je met je zielige hart een discussie niet kon winnen, tegen kinderen die je stil sloeg toen ze met hun kapotte harten fouten maakten, jij fucking parasiet. Vroeger als er bij ons vriendjes en vriendinnetjes over de vloer kwamen, en als jij de leuke papa speelde, ik voelde een boosheid, maar ik wist niet wat dat gevoel was bij mij, en waar dat vandaan kwam. Maar ik weet het nu, jij voerde de schone schijn, je speelde een spelletje, je deed een masker op, maar ik weet wie jij echt bent. Niet mijn vader.

En naast dat jij geen vader voor mij was geert, het ergste komt nog, ik heb 25 jaar van mijn leven met een super kapot hart rondgelopen, me afgevraagd waarom mensen mijn hart niet mooi vinden, waarom ik weinig vrienden heb, waarom mensen niet bij mij willen blijven, waarom ik heel veel, heel alleen ben geweest. En ook, ik begin nu pas alle kleuren in het leven te zien, te voelen, en echt te genieten. Ik heb dat 25 jaar lang niet gedaan, en dat heeft me heel veel verdriet gedaan. Maar geert, ik weet inmiddels dat dat mijn eigen probleem is, dat ik daar zelf mijn weg in ga vinden. Ik ga dat niet doorgeven aan mijn kinderen zoals jij dat wél gedaan hebt.

--- 4 ---

 Je weet nu wat voor terrorist ik jou vind geert, al jouw verkrampte woede die jij hebt laten vloeien met als vermomming 'de kinderen opvoeden en de orde bewaren in het huis'. Je weet nu op welke weg jij en ik aan strompelen waren. Ik ga je een paar sleutelmomenten vertellen, geert, waar die weg de ontzettend jammerlijke afgrond in is gegaan.

In groep 5 ofzo had ik geschiedenisles gehad over de tweede wereldoorlog. Ik had daarvan niet alles goed begrepen, en in naïviteit tekende ik een hakenkruis bovenop mijn hand. Ik stond ergens later in die dag met jou in de keuken. Je zag dat ik een hakenkruis op mijn hand had getekend, en je zei tegen mij: 'als je dat nog een keer doet moet je het huis uit'. Weet je wel wat je zei tegen mij, jij fucking debiel? Jij zette het woede-proces in, en je jaagde mij zo ver weg als je kon, namelijk uit je huis, uit je hart, uit het gezin! De emmer is ergens bij mij overgelopen hoe ver ik jou mij kapot liet maken, en dit had heel goed de druppel kunnen zijn. Er knapte iets in mij, een illusie in mijn hoofd, dat jij mijn vader was en altijd van me zou blijven houden. Want als ik nog een keer een dom tekeningetje op mijn hand zou maken zou jij onze band verbreken, zou je mij verbannen, zou je mij niet meer willen zien. Dan zou ik niet meer bij jouw huis horen. Zo erg weinig hield je kennelijk van mij. Zo erg weinig was ik kennelijk waard.

Ik had liefde nodig geert, mijn hart wist dat, maar ik kon het niet vertellen. Ik kan me herinneren dat ik op een gegeven moment nachten begon te huilen toen ik in bed lag. Wat was ik eigenlijk aan het zeggen toen ik zo veel huilde in bed ‘s nachts? Wat voelde ik? Mijn hart schreeuwde om liefde geert, ik voelde dat er wel iemand zou moeten horen hoe eenzaam ik mij voelde, en mij ging helpen. En eerst kwam je ook wel boven geert, om te vragen wat er was, en je probeerde me te troosten. Maar ik had nog veel meer liefde nodig geert, de avonden daarop huilde ik ook, want mijn hart had meer liefde nodig, mijn hart was aan het sterven. Maar na enkele avonden was het voor jou genoeg, je zei dat ik moest stoppen met huilen, en toen ik niet kon stoppen met huilen, kwam je boven en ging je mij slaan. Moet ik het je echt stap voor stap uitleggen? Ben jij echt zo ontzettend fucked up geert? Een kind die liefde nodig heeft die sla je niet, die geef je liefde. En jij bent zo ontzettend blind dat je dat niet zag. Als je wist wat échte liefde was, dan had je dat herkend dat ik dat nodig had.

En er zijn nog meer momenten geert, zoveel momenten dat jij jouw verkrampte woede de boventoon liet voeren in plaats van op zoek te gaan naar liefde. Alle zovele kleine momenten dat je dat deed, een klap tegen mijn hoofd (Hoe durf je! Gore hond) omdat ik een kopje kapot liet vallen op de vloer, een tik omdat ik loes pestte terwijl ik juist toen aandacht & liefde nodig had, een klap omdat ik per ongeluk iets verkeerd deed zonder dat ik het doorhad, je legde over mij jouw deken van verkrampte woede. En dan heb je nog de extreem schandalige harteloze momenten, dat je mij over de overloop sleepte en ik wakker werd met wondjes op mijn rug, of die ene keer dat je mij sloeg op mijn kaak waarna hij nog een tijdje bij mij na-gloeide, of die ene keer dat ik boos was geworden op mijn neef Koen, en jij mij achtervolgende naar de wc en mij commandeerde om de wc deur open te doen omdat je mij toch wel zou krijgen, en ik angstig de wc deur open deed en je mij in elkaar sloeg. En het Koen-verhaal heeft nog een belangrijk staartje, ik had van jou geleerd dat woede de enige manier is om conflicten op te lossen, ik wist niet beter, en omdat ik jouw techniek hanteerde, kreeg ik van jouw straf. Ik werd gestraft omdat ik een jongen was die ik zelf eigenlijk niet wilde zijn, maar waar jullie, waar jij het grootste aandeel in had dat ik zo geworden was.

Oh oh oh wat ben jij blind. En wat heb jij mij bang gemaakt, ook voor de keren dat ik dacht dat ik iets verkeerd had gedaan en heel bang werd omdat ik in elkaar geslagen zou worden, en ik dan toch niet straf kreeg, maar de straf had ik dan allang gehad. Ik herinner mij dat ik een keer per ongeluk met een waterpistool water op het plafond had gespoten, en jij zou over een paar uur thuis komen, oh man, wat was ik die hele middag ontzettend bang dat ik in elkaar geslagen zou worden. De onzekerheid, waar zou ik geslagen worden? Op mijn rug? Op mijn hoofd? Zou ik een trap krijgen tegen mijn benen? En hoeveel pijn zou het doen? Wanneer zou het stoppen? Hoeveel zou ik voelen? Zou ik mijn evenwicht verliezen en op de grond vallen? Zou je dan doorgaan met trappen? Hoe boos wordt je op mij? Hoe ongewenst en afgekeurd en onwaardig zou ik mij gaan voelen? Volgens mij heb ik die middag misselijk buiten op het grasveld doorgebracht. Uiteindelijk was het water alweer opgedroogd toen jij thuis was, en ik soort van biechtte het bang op dat ik water had gespoten op het plafond, maar jij lachte het weg. Ook dit was weer zo een schandalig moment geert, waar jij zeer verwerpelijk harteloos was, dat jij je kind zó gemaakt hebt dat zelfs in deze situaties hij flinke angst en pijn voelt. De angst voor pijn is erger dan de pijn zelf, dat staat in het martelhandboek van de CIA. Er zijn nog écht een stuk meer of misschien wel veel meer extreem schandalige momenten dat je mij mishandelde, maar ben ik ze vergeten en/of ik heb ze weggestopt. Ik heb geprobeerd na te gaan hoe vaak jij mij mishandelde, maar ik weet het gewoon niet meer, ik dacht dat het normaal was. Hoe vaak mishandelde je mij? Ik weet het niet meer, net zoals ik ook niet meer weet wanneer ik mijn nagels knipte, en t zou me echt niet verbazen als ik vaker dan dat werd mishandeld. Oh oh oh, wat ben jij een laf monster geweest geert, en wat haat ik jou intens.

Terug naar mijn jeugd van mishandeling: langzamerhand werd ik heel verdrietig geert, en ik werd heel eenzaam, ontzettend eenzaam. Ik trok letterlijk de conclusie dat ik het simpelweg niet waard was om blij te zijn. Want hoezo was ik iets waard, hoezo was ik liefde waard? Want die kreeg ik niet. Ik kreeg afkeuring. Dat ik niet goed genoeg was, en dat ik voor verdriet zorgde, en straf en woede verdiende. Vanaf dat moment, elke keer als ik bij mezelf merkte dat ik ergens om moest lachen, ergens blij van werd, kreeg ik automatisch de gedachte 'ik ben dit niet waard, ik mag niet blij zijn', en ik stopte met glimlachen en werd weer ongelukkig. 

Ik voelde me zo eenzaam geert, dat ik op een gegeven moment ervan overtuigd was dat jullie mijn echte ouders niet zijn, dat ik een pleeggezin leefde, en dat mijn echte ouders, die ergens anders waren wel écht van me hielden. Ik kan me het moment nog herinneren dat ik aan het douchen was, en heel hard aan het huilen was, ik zag jou samen met bram op het grasveld voetballen, en ik dacht bij mezelf 'dat is mijn echte vader niet', en 'dat is niet mijn echte broer', ik moest heel hard huilen. Jij hoorde mij en vroeg achteraf of ik weer aan het zingen was. Ik zei tegen jou dat ik aan het zingen was. Natuurlijk was ik aan het zingen geert, denk je nou echt dat ik mijn verdriet zou vertellen aan de klootzak die mij aan het kapot maken was? Dacht je dat echt ik dat met jou durfde en wilde delen? Dat ik me bij jou veilig voelde? Of dacht je dat ik met jou wilde delen toen ik op school in groep 4 in elkaar werd getrapt? Denk je dat ik met jou durfde te delen dat ik gepest werd op school en op de voetbalclub? En dat ik dus overal waar ik kwam in mijn leven eigenlijk niet welkom was? Denk je nou echt dat ik met jou zou delen hoe kut ik mij voelde, hoe ik op de middelbare school nog steeds gepest werd? Want dan pas ben je een vader geert, als je kind zijn verdriet en onzekerheden en angsten met je wil delen, want dat is pas waar opvoeden écht begint, het niveau wat jij nooit bereikt hebt met mij. Een kind hoort zijn problemen aan zijn vader durven te geven en dat ook doen, dat maakt pas een echte vader. Jij gaf jouw woede problemen aan mij, je deed het dus andersom, je bent mijn vader niet.

Ik weet niet meer precies wanneer het volgende gebeurde is geert, maar wat nu komt is “het pareltje” van “jouw opvoeding van mij”. Ik ging zo oprecht geloven dat ik niks waard was, dat ik er niet mocht zijn, dat ik mezelf dood wenste. “Ik wil dood” was sindsdien mijn levensmotto. Wat in - en in triest is dit geert: een klein kind van rond de 8-10 jaar oud die oprecht gelooft dat hij niks waard is, er niet mag zijn, waar niemand écht van houdt, en die zichzelf de dood in beredeneert. Ik ging volgens mij ook nadenken hoe ik dat zou kunnen doen, en ik weet het niet meer heel helder, het was immers de donkerste periode uit mijn leven, maar volgens mij ging ik nadenken over verschillende technieken om mezelf het leven af te nemen. 

Wat ik nog wel helder weet is dat ik besefte dat je halsslagader heel belangrijk is. Nu komt het geert, het meest zwarte moment uit mijn leven. Ik wilde dit uitzoeken, en besloot op een dag dat ‘s nachts uit te gaan zoeken. Ik zorgde die nacht dat ik wakker bleef, en rond 02:00 ofzo ging ik uit bed, liep de trap af, liep naar de besteklade, pakte een scherp genoeg mes eruit, en liep naar de boekenkast. In de boekenkast pakte ik het anatomieboek, en vond het plaatje waar alle aderen in je lichaam te zien waren. En daar stond ik dan, zielloos alleen, een klein en ontzettend kwetsbaar jongetje, overlopend van verdriet, in mijn rechterhand had ik het boek vast, ik zag waar mijn halsslagader liep, en prikte een klein beetje met mijn linkerhand het mes in mijn hals, en dacht huilend “dit is wat ik moet doen, dit is wat ik moet doen als ik mezelf dood wil maken”. Wie is hier nou de grootste schuldige hier, ik kan er niet om heen: het is niet herma, ook niet bram, ook niet de kerk, ook niet de basisschool, en het is ook niet de voetbalclub. Geert, dat ben jij: jij bent de grootste oorzaak dat ik de dood in de ogen heb gekeken, mijzelf bijna mijn leven heb afgenomen.

Jullie begonnen ook te erkennen dat er écht iets mis met mij was en stuurden mij naar de riagg. Maar de pddnos diagnose voelde voor mij niet goed, alsof ik in een rolstoel werd geduwd terwijl ik hele zwakke enkels had. Ik haatte het woord pddnos en autist. Ik voelde dat ik dat niet was, dat ik geen autist was, maar ik kon er geen woorden aan geven. Ergens tijdens mijn sova cursus bij de riagg ging ik inzien dat ik inderdaad niet op deze manier verder kon leven, met de ontzettende pijn die ik had. Ik trok letterlijk de conclusie 'niemand houd écht van mij, daar moet ik het maar mee doen'. Vanaf toen ging het ietsje beter, omdat ik mijn gevoel had uitgezet. Het ging niet beter omdat ik naar die voor mij suffe cursus ging, het ging beter met me omdat ik de realiteit geaccepteerd had, en ik ‘stopte’ met vechten en het verlangen naar liefde. 

Mijn gevoel trok het niet meer, ik ging in overlevingsmodus, ik zette mijn hart op slot. Vanaf dat moment was je mijn vader niet meer geert, als je kind je hart op slot doet voor jou heb je het als vader verprutst. Vanaf mijn 10e/11e/12e ofzo waren je kansen verkeken, want ik liet je mij niet nog meer kapot maken. Vanaf dat moment was je iemand voor mij die toevallig in hetzelfde huis woonde, toevallig sterker was dan ik, en dus de baas was. En dat je mij eten en kleding gaf, mij op vakantie nam en al die dingen, dat voelde als een rare afspraak die daarbij hoorde. Voor mijn straffen die ik van jou en Herma kreeg had ik een oplossing gevonden: ik ging ze allemaal opschrijven op een a4’tje, en als ik dan later ouder en sterker was zou ik je ontvoeren, je vastbinden, en het je allemaal teruggeven. Het a4’tje had je trouwens gevonden, en toen ging je mij minder fysiek straffen. Maar het kwaad was toen al lang en al lang geschied.

En vraag je je nog af hoe het kan dat ik soms ongewone theorieën in mijn hoofd haalde, niet kloppende opvattingen over sociale gebruiken of gevoelskwesties? Dat ik smetvrees ontwikkelde en gerelateerde opvattingen, of dat ik op een gegeven moment écht dacht dat er een bende mensen achter mij aan zat die mij wilde ontvoeren. Al die ongewone theorieën geert, die ontstonden in mijn hoofd, omdat ik compleet niet meer in contact was met het belangrijkste kompas van mijn leven: mijn hart. 

Ik zal je ook vertellen waar mijn puzzelstukjes van jouw defect als mens in elkaar vallen geert, en de puzzel die jij misschien nooit af gaat krijgen in je leven. Toen ik je ongeveer 6 jaar geleden vertelde dat ik op mijn 10e de conclusie trok 'niemand houd écht van mij, en daar moet ik het maar mee doen', toen was jouw eerste reactie 'daar was je toen veels te jong voor, dat had je nooit kunnen bedenken!'. En ik heb via Tom een quote van jou opgevangen 'op een gegeven moment reageerde Wouter alleen maar op fysieke prikkels'. Dit beiden voor mij, is de conclusie dat jij echt totaal geen idee had wat je aan het doen was toen je mij aan het kapot maken was, terwijl je dacht dat je aan het opvoeden was. Totaal geen idee. Om nog maar te zwijgen van je onderontwikkelde emotionele bewustzijn en je beperkte inlevingsvermogen. Je dacht kennelijk dat er totaal niks emotioneel substantieels in mij om zou kunnen gaan toen ik kind was, en dat je mij zou moeten africhten alsof ik een hond was. Er bestaan trouwens ook gezinnen die hun hond niet eens slaan, maar het beestje alleen maar opvoeden met liefde. Gek hé, eigenlijk, dat je met liefde kan opvoeden.

Of je een kind mag slaan, inclusief corrigerende tik, die discussie ga ik niet met je aan. Daar ben ik te goed voor. Ik verwijs je door naar het openbaar ministerie en bijhorende richtlijn voor strafvordering kindermishandeling. En voor hoeveel emoties en gedachten in een kind om kunnen gaan, die discussie ga ik ook écht niet met je aan. Daar ben ik ook te goed voor. Daarvoor verwijs ik je door naar het dagboek van Anne Frank, kijk maar hoeveel emoties en gedachten van haar daar in staan. Bovenal eigenlijk, ik verwijs je door naar de psycholoog, en als startpunt kan je deze brief nemen. Mijn vader ben je al minstens 20 jaar niet meer. Oh oh oh ... en om nog maar te zwijgen wat voor schade je bij Bram aangericht hebt... Die gast is nog steeds niet terecht. De psycholoog vind het trouwens waarschijnlijk een hele leuke casus als jij daar met je bibberende handjes aan komt janken. Iemand die op zn 60e eindelijk eens zijn jeugd gaat verwerken. Super leuk. Wel te laat om te voorkomen dat hij het doorgeeft aan z’n kinderen en zn gezin kapot gemaakt. Maarja, beter te laat dan nooit. Nee geert, ik heb geen medelijden met je. Ik heb al genoeg met jou mede geleden. Ik zou er het liefst met een bakje popcorn naast gaan zitten.

--- 5 --- 

Als je zelf in een autogarage gaat staan dan ben je niet automatisch een echte auto. Je kan wel doen alsof, en met je stem zielige geluidjes maken enzo. Als je een kind verwekt dan ben je niet automatisch een echte vader. Je kan wel doen alsof, zielige straffen geven enzo. 

Ligt de waarheid niet in het midden? overdrijf ik? even een check: ik was er letterlijk oprecht van overtuigd als kind dat je mijn echte vader niet was, ik was er letterlijk oprecht van overtuigd dat er niemand was die écht van mij hield, je gaf mij geen onvoorwaardelijke liefde - nee, je was niet een échte vader voor mij.

Heb ik andere dingen te zwaar aangezet in deze brief? Heb jij mij kapot gemaakt? Hoe kan je iemand helemaal kapot maken, helemaal kapot: door hem te laten geloven dat er niemand is die echt van hem houdt en óók laten geloven dat hij het niet waard is. Mijn eigenwaarde, zelfrespect en hart is schandalig ver afgebroken vroeger.

Of ben ik toch stiekem autistisch, en ben ik disfunctioneel geboren? Ik ben afgelopen jaren het vergif van mijn jeugd uit mijn lichaam aan het werken. Als je ziet hoe ik me nu begin in te leven in mensen, hoe makkelijk ik contact maak op dansles of in de club of waar dan ook, emoties begin te lezen bij andere mensen, of met een opmerking een gevoel spiegel wat ik bij serveersters in een café zie, dat is gewoon echt niet disfunctioneel. Ik ben disfunctioneel gemaakt doordat ik mijn gevoel moest uitzetten.

Het gevoel is echt niet overdreven, je hebt mij echt kapot gemaakt geert, op verschillende manieren, en mijn woede mag er zeer zeker zijn. Want door die woede kan ik mijn eigen grenzen terug pakken, mijn gruwelijke monster uit mijn jeugd heel ver weg jagen, en ruimte creëren om mijzelf weer lief te hebben. Liefde die mij vroeger is afgepakt. En dat er verschrikkelijke dingen mij aan gedaan zijn die ik niet verdiende. Dat ik wél liefde verdien, dat ik er wél mag zijn, dat ik wél mooi ben, dat ik prachtig kan zijn.

Succes ermee, ik geef het terug aan jou. Ik ben er klaar mee, ik ga verder met mijn leven, ik ga verder leven met andere mensen die mij wél mooi vinden. Want ik mag er zijn. Niet van jou, maar zéker wel van mijzelf en andere mensen.

Hier is mijn woede aan jou. Mijn woede hoopt dat jij erin stikt. Maar ik hou teveel van Tom en Loes om je dat écht te wensen. 

Wat ben jij een hypocriete verkrampte klootzak